Godzinami opowiadasz o rowerowych doznaniach. Z łatwością wyliczasz każdy załamek trasy. Z wypiekami na twarzy dyskutujesz o przełożeniach. Planujesz dalekie trasy lub pędzisz w nieznane leśnymi szutrami. Trudno z Tobą być. Patrzysz na świat przez koła roweru. Jak przez różowe okulary.
Stoi w kącie. Najchętniej schowałby się w mysią dziurę. Ale nie ma takiej nory, w którą by się zmieścił. No chyba, że gawra niedźwiedzia. Co za wstyd. I jeszcze ten śmiech. I te wyzwiska. Tłuścioch, grubas, potwór. Niech tylko sypnie śniegiem. On im jeszcze pokaże !
Bajker to osobliwy gatunek ludzki. „Pokonam siebie…” śpiewa z Feelem. Taką mam pewność. Podnosi poprzeczkę, z każdym wyjściem na rower. Uśmiechasz się pod nosem, ale przyznajesz mi rację. Bo jak wytłumaczysz „normalnym” ludziom zimowe jazdy. Że niby piękna aura, że to dla zdrowia. Taa, Zawsze chcesz „Wyżej, Mocniej, Dalej”.
Suchy mróz trzeszczy pod kołami. Kryształki lodu siekają twarz. Mrużysz oczy. „Hej, chcemy już do domu!” krzyczą zgrabiałe dłonie i stopy. Wrócisz do narożnika? Przegrasz sparing z zimą ? A może przygotujesz się na przyzwoitą rozpierduchę?
